vr 13 januari 2006

Verder in het land Afhanistan.
Zondag 8 januari vanuit Kunduz reizen naar Mazar e Sharif, de verplaatsing naar mijn uiteindelijke werkplaats. Vertrek is gepland op 09.35 met een Duitse C160 (transportvliegtuig). Daarin zit je dus naast de vracht op een stuje strak getrokken zeildoek. Maar het is maar een vlucht van drie kwartier, dus dat valt wel mee.
Op MES staat mijn Duitse collega te wachten, samen met onze chauffeurs. Grote burger terreinwagens. Een minuutje en we zijn op de basis, deze ligt namelijk naast het vliegveld. Op het kamp naar onze tent, delen met zes personen. Wel voorzien van verwarming, dus dat valt dan toch wel mee, toch? Het weer is vorst in de nacht en overdag dooi, met regen en sneeuw.

De volgende dag onze taken doornemen en plannen voor de dagen dat we er op uit gaan. Het is nog wachten op mijn bagage, met de laatste benodigdheden om mijn taak te kunnen uitvoeren. Een (1) maal per dag een briefing door de Britten, kort, efficient en bondig. Het kamp wordt gerund door de Britten, daarnaast is een groot aantal Zweden gestationeerd. Naast dit kamp ligt het Duitse kamp. Er wordt nu gebouwd aan een nieuw, veel groter kamp. Vandaar uit zullen de Duitsers in de loop van het jaar het bevel gaan voeren over het noordelijke deel van Afghanistan.

En dan is het dinsdag, ja hoor mijn bagage is er ook. Eerst gecheckt bij de Duitsers, zij halen de vracht uit de aangekomen vliegtuigen. Het is er niet. Wat nu? Er zijn ook Nederlandse mariniers op doorreis aanwezig. Bij hen gevraagd, ja er staat nog wat op de vrachtwagen dat in MES moest zijn, maar ze wisten niet waar. Mijn spullen dus!
's Middags de omgeving verkennen. (En je begrijpt dat dat niet een dagtochtje is, maar met goede veiligheidsmaatregelen). De eerste aanblik is troosteloos. Nagenoeg geen begroeiing, alleen rotsen, steen, zand, veel zand. In de stad MES zelf een soort geregelde chaos. Ondanks alles veel auto's. Daarnaast veel voetgangers, fietsers, handkarren, paarden en ezels. En niet te vergeten heel veel kinderen. Dit betekent naast doorrijden in verband met de eigen veiligheid, ook defensief rijden, zodat je geen ongeluk veroorzaakt.
Proberen een aantal orientatiepunten op te nemen, zodat ik een volgende keer de weg kan herkennen. Mijn chauffeur is hier al langer, dus verdwalen doen we niet.

De wegen, welke wegen?? Een aantal zijn er geasfalteerd, maar verder zandpaden, kuilen, plassen, geulen enz. Daar heb je echt een terreinwagen voor nodig. Desondanks zie je nog veel gewone auto's rijden.

Er is veel activiteit in de stad, overal proberen mensen iets op te zetten; autobedrijfjes, winkeltjes en dergelijke. Dat zijn de dingen die mensen nodig hebben. Dat moet ondersteund worden, met geld soms, maar vooral door een veilige omgeving te garanderen. Eerst door ISAF en later door eigen goed opgeleide politie en leger. Dit proces is gaande en de eerste resultaten zijn hoopgevend. Maar dit kost veel tijd en dan spreek ik over jaren!

Terug naar onze basis, buiten de stad om. Ook om de stad heen is activiteit in de vorm van het afzetten van diverse terreinen voor woning of bedrijf. In Afghanistan begin je met het bouwen van een muur om je woning en familie te kunnen beschermen. Dat zie je dus overal. Midden in een woestenij van rotsen en zandheuvels verrijzen overal keurig gestapelde en/of gemetselde muren. Het begin is er, de mensen hebben duidelijk hoop op een betere toekomst.
En de overal aanwezige kinderen zwaaien meestal uitbundig.

Tot zover een eerste indruk.