maandag 20 maart 2006

Het is tijd om een update tegeven van mijn aanwezigheid. Zie dat de laaste keer 15 februari is geweest. Dus nu verder.

Het weer wisselt nogal eens, maar nu is het hier inmiddels zomer tot en met. We begeven ons nogal eens in de stad en de omgeving. Gisteren hadden we een lange rit met de auto. Dus 's avonds dik bezweet en helmaal onder het stof. Want Mazar e Sharif ligt in de uitlopers van de Oezbeekse woestijn. En de begroeing die er nog was is door de Russen verwijderd. Want achter de bomen konden mensen zich verschuilen. Dus het landschap is nu nog leger en meer droog dan vroeger. Er wordt wel veel aangeplant, maar dat heeft zijn tijd nodig.

Ondertussen gaat de tijd verder. Inmiddels al over de helft, dus aftellen is begonnen.
Het is wat onrustiger geworden in de noordelijke regio. Al een aantal malen poging to een aanslag op een militair konvooi, of de gouverneur of op een school. Want onderwijs is "uiteraard" de vijand van de terroristen. Deze infiltreren vanuit het zuiden en Pakistan. En ze moeten het hebben van de ongeletterden in de Moskee. Want je ziet in het straatbeeld wel veranderingen hoor. Mensen kleden zich anders (soms westers), vrouwen die zonder burka lopen. En veel vrouwen hebben een burka aan, maar dan al half weggeslagen of nog een beetje voor hun gezzicht. Er wordt veel gebouwd in de stad ook. Dus vooruitgang ja.
Maar gevaar is er nog steeds. Is het niet van terroristen dan wel van criminelen die hun positie zien aangetast door de aanweigheid van ISAF en van het Afghaans Nationale Leger. Dit laatste wordt opgeleid door de Amerikanen. En zij zijn een stabiliserende factor. Zeker de jongeren die in dienst komen. Zij zien hoe het kan zijn. Op hen zal een groot beroep worden gedaan.

Je ziet dat de samenleving nogal ingewikkeld is. Een paar weken geleden nog een bezoek begeleid aan de oudsten van een dorpje dichtbij (Qizilabad) Blijkt dat dit dorp jarenlang leeg was, het was een Sji'itisch dorp. En zij hebben bijzonder te lijden gehad onder de Taliban. Veel vermoord. Nu komen ze langzaam terug. Proberen met kleine projecten (waterput, elektriciteit) het leven te verbeteren. Ook kunnen sommigen werk krijgen op het nieuw te bouwen hoofdkwartier hier bij het vliegveld. En in retour ontvangen we (ISAF) een veilig gebied in de buurt. Want zo werkt dat wel hier.
Het nieuwe Zweedse PRT (Provinciaal Reconstructie Team) heeft het ook zo gedaan, als goede nieuwe buren. Tijdens de bouw van de basis in de stad onmiddellijk begonnen met patrouillles in de buurt. Gesprekken aanknopen met de bewoners. En het belangrijkste de Mullahs uitnodigen. Vragen wat ze kunnen doen voor de buurt. En in retour wordt later melding gemaakt wanneer er personen in de buurt zijn die er niet thuishoren. Want in Afghanistan is er eerst de familie, dan de clan, de buurt en opas veel later de stad en het land.
Wij merken dus ook dat er tussen de wijken verschillen bestaan. In sommige buurten uitbundig zwaaien, in andere een voorzichtige blik of een knikje.

Op 21 maart is het Afghaans nieuwjaar. Komen er een miljoen mensen naar MeS. Want hier staat de Blauwe Moskee. Een bijzonder heiligdom. Dit is een (1) van de drie begraafplaatssen van Ali. Hij was de neef en later ook de schoonzoon van Mohammed, de profeet. Na zijn dood bestond de angst dat de vijanden van Ali zijn lichaam zouden stelen, zodat zijn graf een bedevaartsoord zou worden. Daarom zijn er drie plaatsen waar hij begraven is. Hier in Mazar i Sharif, in Herat (west Afghanistan) en Cairo. Voor de moslim is elk van deze plaats even belangrijk en gelooft men dat hij daar is begraven. De Blauwe Moskee in Mazar i Sharif is nu ook een bedvaartsoord. Het mag een vervanging zijn (indien niet anders kan) voor de bedevaart naar Mekka welke voor iedere Moslim een verplichting is. Er worden bijzondere ervaringen gemeld bij het bezoek aan de Moskee. Genezen van ziekten en dergelijke. Een vergelijking met Lourdes mag gemaakt worden.
De Moskee is zowel voor Sji'ieten als Soenieten belangrijk. Ondanks dat ALi de Si'ieten uiteindelijk als volgelingen heeft gekregen. (Denk alleen al aan de "oorlog" tussen de groepen in Irak). Maar Ali is en blijft een (1) van de profeten van de Islam.

Maar op 21 maart is het bijzonder om hier te zijn en kunnen wonderen geschieden. Het verhaal gaat dat president Karzai de nationale vlag komt hijsen op deze Nieuwjaarsdag. We zullen zien.
Het Afghaanse leger heeft de stad onder controle. Veel checkpoints en alle bezoekers, vooral met de bus, moeten buiten de stad parkeren. Wij zijn door omstandigheden buiten de stad ergens anders in Afghanistan en kunnen niet terug. Zullen moeten wachten tot waarschijnlijk 23 maart.

Wat erg jammer is, wij mogen niet bij de Moskee komen. Alleen op afstand gezien.

U ziet dat het leven soms eenvoudig is, maar ook is het nogal eens ingewikkeld of zelfs gevaarlijk. Maar wij bewegen ons nog steeds door de stad. Hebben regelmatig sfspraken met organisties of mensen. Wij rijden in burgerauto's, sinds kort wel gemerkt met ISAF. Maar onze ritten zijn altijd onverwacht (niet gepland) en vallen niet zo op. Want er is geen militair vooertuig bij ons. Maar wel onze eigen wapens. Met de ene hand vriendelijk zwaaien, maar de andere hand aan het pistool. Want voorbereid moet je zijn. Als voorbeeld:
Een paar wekek geleden is in Kunduz een aanslag gepleegd op een konvooi met een fiets (Was een jongen van 13 jaar). Burgerslachtoffers en een licht gewonde duitse militair. Verwacht je dit? Nee dus, maar wees dus altijd bedacht: de Britten zeggen altijd: Always be aware of the absence of the normal and the presence of the abnormal. (is het straatbeeld als altijd, of mist er iets wat er altijd is en voel je dat er wat aan de hand is)

Eergisteren kwam een jongen op een fiets recht op de auto van mijn collega af fietsen. Even dreigen en weg was deze. Het bleek dus een kwajongen te zijn, maar je weet nooit!

Mijn tijd telt al behoorlijk door hier. Inmiddels al half maart geweest, dus al ruim over de helft. En zoals het gaat tijdens zo een lange periode rijgen de dagen zich aaneen. Zonder er erg in te hebben is mijn uitzending denk ik opeens voorbij.

Het is een heel verhaal geworden, maar geeft weer eens een ander beeld van de wereld hier.
Tot een volgende keer maar weer.