Weer thuis

En dan ben ik opeens thuis! Heerlijk!!
Maar hoe is de reis verder verlopen?

Vanuit Kabul vertrok de KDC10 van de Luchtmacht op woensdag 10 mei naar Jarjah, dit is één van de Arabische Emiraten. Een vlucht van een uur. Hier over stappen op een ander toestel dat ons naar Kreta zou brengen. Een toestel van een Turkse maatschappij. En na vier en een half uur op Kreta. Terug in Europa, wel een overgang hoor.

We werden ondergebracht in een hotel met daarbij appartementen. Aan zee gelegen. Een deel van het hotel was voor ons gereserveerd en we konden hier eten, drinken en ontspannen.
Op donderdagochtend werden de groepsgesprekken gevoerd. Aangezien ik individueel was uitgezonden heb ik alleen een gesprek met één van de begeleiders gehad. Het is goed om je verhaal te kunnen vertellen. Ik heb hier de positieve en paar negatieve puntjes kunnen aangeven. De verdere dag was voor eigen invulling. En ’s avonds een gezellige barbecue gehad.

En dan is het vrijdag 12 mei, de laatste vlucht van de reis naar huis. Toch nog bijna vijf uur vliegen. Aankomst te Eindhoven circa vier uur. En vol goede moed lopen naar de aankomsthal. Daar werd duidelijk dat er geen vervoer voor ons was naar Doorn. En daar stonden onze familie en de militaire autoriteiten. En nu?? Wachten dus. Er was melk, koffie en broodjes om te eten. Maar GEEN bus. Na ruim anderhalf uur was er dan eindelijk een bus om ons naar Doorn te vervoeren. Inmiddels waren ongeveer 37 van de 89 militairen (na verkregen toestemming) al op eigen gelegenheid vertrokken. Daarom uiteindelijk met één bus naar Doorn.

Je kan je wel voorstellen dat de stemming even een behoorlijke dip heeft gehad bij iedereen. Ongelofelijk dat dit kan gebeuren!! Er zijn dus collega’s die de terugkomst van militairen uit Afghanistan (of een ander crisisgebied) niet belangrijk genoeg vinden om wat extra aandacht aan te geven.

Maar uiteindelijk waren we op weg naar Doorn en waren al weer vrolijk hoor!! En om zeven uur in de avond konden we dan toch onze geliefde familie en vrienden in de armen sluiten.

Het is fantastisch om weer thuis te zijn, maar je begrijpt dat de overgang groot is. En na vier maanden zit je werk natuurlijk erg in je hoofd. Dus zo af en toe kijk ik toch verwonderlijk in het rond hoor. Want het verschil tussen Nederland en Afghanistan is zo groot! Maar ik zal het langzaam moeten los laten.

Hierbij is mijn verhaal van Afghanistan op deze site afgelopen. Maar ik ben van plan om deze site open te houden. Ik ben bezig met een volgende, varende plaatsing. En dan zal ik ook mijn havenbezoeken beschrijven.

Bedankt aan iedereen die met zo veel belangstelling mijn verhaal hebben gevolgd.